Met Retro Pret gaan we terug in de tijd en halen we herinneringen op aan vroeger. Dit kunnen bijzondere verhalen zijn over oude attracties, parken die er vandaag de dag totaal anders uitzien of verdwenen karakters. In dit artikel ga ik het hebben over mijn persoonlijke ervaring als scare actor bij de Halloween Fright Nights van 2007 en 2008 in Walibi World.
Het lijkt wel eeuwen geleden, maar ik heb twee jaar meegedaan als griezel bij de Halloween Fright Nights in Walibi Holland. Of nou ja, eigenlijk moet ik Walibi World zeggen. Het speelde zich namelijk allemaal af in 2007 en 2008. Het was dan ook niet gek dat ik twijfelde over wat voor soort artikel dit ging worden: Retro Pret of Experience?
Laat ik beginnen met te zeggen dat er aan de basis van de Halloween Fright Nights niet gek veel is veranderd door de jaren heen. En toch zul je behoorlijk verbaasd zijn over hoe de dingen in de beginjaren liepen. Net als nu moest je ‘auditie’ doen. Dat klinkt groter dan het is, want bij mij was het niet meer dan een kort gesprek aan een tafeltje waar drie of vier mensen (tegenwoordig werkzaam bij Aniba Entertainment) van de organisatie zaten. Vervolgens moest ik een urn verkopen aan een van hen. That’s it, meer was het niet.
Uiteindelijk kreeg ik het bericht dat ik mee mocht doen. Op dat moment moest ik wel wat regelen, want ik werkte als medewerker in Walibi World en moest daar gewoon mijn uren maken. Viel dat te combineren met deelname aan de Halloween Fright Nights? Ja, dat kon. In de ochtend en middag werkte ik gewoon op mijn eigen afdeling, en rond 15.00/15.30 uur moest ik worden afgelost zodat ik mij op het evenement kon richten.
Zelf grimeren, met as…
In die periode was het toegestaan dat medewerkers van Walibi een personeelsbungalow hadden op Walibi Village, het naastgelegen vakantiepark. Daar kleedde ik me om, om vervolgens weer het park te betreden, op weg naar de grimelocatie. Deze locatie lag achter wildwaterbaan El Rio Grande en was bereikbaar via de uitgang van de attractie. Het was een oud gebouw dat voor de meesten van jullie waarschijnlijk bekendstaat als het gebouw waar in 2023 spookhuis Urban Explhorror te vinden was.
Het evenement was al best professioneel, maar uiteraard nog niet zoals tegenwoordig. Waar ze nu met grimeurs en schema’s werken, moesten we dat toen zelf doen. Je kreeg wel een richtlijn voor hoe je er ongeveer uit moest zien, maar dit mocht je grotendeels zelf invullen. In een gezamenlijke ruimte zat iedereen zichzelf te grimeren, en het meest opvallende was het gebruik van as, afkomstig van sigaretten. Aan alle rokers werd gevraagd om de as te bewaren en mee te nemen, want dit zorgde voor ‘vuile’ wonden. Rode grime met nepbloed was al effectief, maar door het aanbrengen van as werden de wonden donkerder van kleur en zagen ze er smeriger uit.
We zijn los
De Halloween Fright Nights waren in de beginjaren vrij klein. In 2007 was het evenement al zo gegroeid dat het serieuze business was. Ook in de fancommunity gebeurde er iets, want het toenmalige hoofdpersonage Dr. Shock maakte plaats voor een nieuwe leider: niemand minder dan Eddie de Clown. Daarnaast maakte spookhuis Club Roxy zijn intrede. Dit was het spookhuis waar ik twee jaar stond ingedeeld.
We moesten hier altijd om 18.00 uur paraat staan, want het huis opende vanaf dat tijdstip de deuren. Er werd tijdens alle avonden gebruikgemaakt van een openingsshow die standaard om 18.00 uur begon, dus we moesten op tijd de oversteek maken van de grimelocatie naar het spookhuis. En dat was best een wandeling, want Club Roxy stond op de plek waar nu de overkapping van Festival of Freaks staat. De linkerhelft van die overkapping werd gebruikt als wachtruimte met een bar en dansers; aan de rechterkant stond het spookhuis. Dat was destijds een flinke stap vooruit. Het was een bijzonder groot spookhuis naast de andere twee: House of Shock en Mystery Ranch.
De iconische beats van Club Roxy dreunden door de speakers en bezoekers konden de duistere club vol klassieke scares betreden. In mijn eerste jaar stond ik in de ketelkamer, waarna ik later in het seizoen aflosser werd — oftewel, ik stuurde de scare actors op pauze en nam hun plek in. Hierdoor stond ik in vrijwel elke kamer van het spookhuis. Op het ene moment lag ik op een tafel waar mijn ingewanden uit werden gesneden, op het andere moment kwam ik achter een gordijn vandaan of greep ik mensen bij hun enkels vast. Jaja, we mochten bezoekers aanraken — iets wat op dat moment nog niet eerder gebeurde. En extra leuk: aan het einde van elke avond mochten we ons verzamelen bij de uitgang van Walibi. Daar werden de eindscares geboren en kwamen alle scare actors uit de zones en spookhuizen samen om bezoekers letterlijk het park uit te jagen.
Het tweede jaar
Ook in mijn tweede jaar combineerde ik mijn werk overdag in Walibi met de avonden tijdens de Halloween Fright Nights. Club Roxy stond me op te wachten, en deze keer had ik een vaste rol die ik het hele seizoen speelde. Hoe zal ik die rol eens uitleggen?
Bezoekers liepen door het spookhuis en kwamen op een bepaald punt een vrouw tegen die haar groep was kwijtgeraakt. Ze wilde zich aansluiten bij de nieuwe groep en doordat ze zo bang was, beschermden de bezoekers haar flink. Zelfs een overduidelijke hint viel niet op, want ze droeg een zwart shirt met daarop in rode letters Victim. Drie ruimtes verder kwamen ze in de ruimte waar ik stond, en daar mocht ik haar letterlijk losrukken van de groep en meesleuren backstage. Het gevolg: zij speelde dat ze in paniek raakte, waardoor sommige bezoekers oprecht boos werden. Teksten als “Zie je nou niet dat ze hartstikke bang is?” waren vrij standaard. En eerlijk: soms lukte het mij niet eens om de victim los te rukken van de groep, omdat ze gewoon te goed werd verdedigd. Dan kon ze niets anders doen dan de route uitlopen met de groep.
Uiteindelijk bedachten we dat ik zogenaamd uit mijn rol zou stappen en rustig tegen de victim zou praten: “Ben je echt bang? Wil je uit het spookhuis?” Op die manier lieten de bezoekers haar los, waarna ik weer in mijn rol sprong en haar alsnog naar achteren trok. De reacties van bezoekers waren onbetaalbaar. Sommigen werden zelfs zo boos dat ze mij backstage achterna liepen. Uiteindelijk lieten we daar weten dat het een act was om te voorkomen dat het escaleerde. Erop terugkijkend was het bizar — en soms ook best wel spelen met vuur. Wonder boven wonder liep het iedere keer wel goed af. Al had het decor, door al dat geworstel, het soms wel veel te verduren.
Keerzijde
Het klinkt allemaal best tof, en dat was het ook zeker. Maar er zat ook een keerzijde aan: bezoekers zaten vaak hoog in hun adrenaline en konden agressief reageren als ze schrokken. Ik kreeg soms klappen, collega’s kregen klappen, en er werd zelfs een arm uit de kom getrokken bij een muur waar collega’s een arm doorheen staken om bezoekers te grijpen.
Wat ook weleens gebeurde, was dat ‘mijn’ victim met bezoekers meeliep in het huis, waarna ze haar op bepaalde plekken aanraakten. Dan liepen we backstage, schakelden we de beveiliging in, en wachtte die de groep op bij de uitgang van het spookhuis.
De iets mildere kant was dat bezoekers mij begonnen uit te dagen. Zo probeerden ze de rollen om te draaien en míj te laten schrikken, of probeerden ze je uit je rol te halen. Helaas voor hun lukte dat nooit. Dat is iets wat vandaag de dag ook nog steeds gebeurt, daar zullen andere scare actors vast over mee kunnen praten. Soms was dat leuk, maar soms gebeurde het te vaak en werd het ook gewoon vervelend. Uiteindelijk leer je ermee omgaan en raak je eraan gewend. Dat zijn de dingen die je er als scare actor allemaal gratis bij krijgt.
Alles bij elkaar zorgde dit ervoor dat het plezier in het scaren een stuk minder werd. Later was het ook niet meer mogelijk om mijn dagelijkse werkzaamheden als medewerker in Walibi te combineren met het scaren tijdens de Halloween Fright Nights. Zo besloot ik na twee jaar te stoppen als scare actor en nog enkele jaren door te werken als medewerker van Walibi World/Holland.
Het was een leuke ervaring, en ik heb de meest stoere mensen laten gillen als kleine kinderen. Waar de een hoog in de lucht sprong van angst, kroop de ander op de grond. We hebben zelfs iemand huilend uit het huis moeten halen. Het klinkt misschien een beetje raar, maar dit waren wel de leuke dingen waar ik als griezel energie van kreeg.
Inmiddels zijn we al heel wat jaren verder en viert de Halloween Fright Nights zijn 25-jarig jubileum. Zullen we Club Roxy ooit nog eens terugzien?
Meer Retro Pret? Klik hier voor het eerste artikel over de Halloween Fright Nights van 18 jaar geleden. Of lees over het pijnlijke verhaal van Batflyer in Duinrell. Ben je benieuwd hoe het Walt Disney Studios Park er in 2007 bij lag? Klik dan hier. Of wat dacht je van de verdwenen achtbaan in Amsterdam Dungeon? En dit is de persoon achter Eddie de Clown. Om nog maar te zwijgen over de gevreesde en bizarre onderwaterglijbaan van het Tikibad. En klik hier voor de officiële opening van achtbaan Troy.
Wist je dat Backseaters ook een eigen Discord server heeft? Praat hier lekker mee over alle nieuwtjes en ontwikkelingen en mis niets.
