Op zaterdag 17 februari 2024 bezocht ik de Fright Factory in Alphen aan den Rijn. Dit is een klein plaatselijk horror evenement dat door de Fantasie Compagnie is georganiseerd. Persoonlijk vind ik het altijd wel leuk om naar dit soort kleinere evenementen te gaan. En net als vorig jaar ben ik best bereid om er een stuk voor te moeten rijden. Op deze manier probeer ik toch een stukje waardering uit te spreken naar de organisatie. Van de grotere evenementen weet ik wel wat ze allemaal in huis hebben en kunnen, maar het zijn juist de kleinere evenementen die deze extra steun altijd wel goed kunnen gebruiken.
Via de e-mail zag ik dat het startpunt van de experience aan de andere kant van het terrein lag. Na een korte avondwandeling over het sportpark kwam ik aan bij een hekwerk. Een ietwat creapy figuur opende de poort en bracht mij naar een oude schuur. Hier sloot een tweede persoon zich aan wat uiteindelijk de inleiding van de Fright Factory ging worden. Na het geloofwaardige tafereel werd ik weer naar de poort begeleid om zo richting Club Lilith te lopen, want dit was het thema van deze editie van de Fright Factory. Onderweg liep ik nog tegen een karakter aan wat mij door middel van bloed beschermde tegen hetgeen wat ik zou tegenkomen. Gemarkeerd met bloed vervolgde ik mijn weg richting de club.
Eerste indruk
Het verhaal is tot nu toe geloofwaardig overgebracht, maar ik merk dat er ook wat vraagtekens bij me ontstaan. Zo werd het mij niet helemaal duidelijk waarom ik verhaaltechnisch juist op die aangewezen startlocatie moest zijn om vervolgens alsnog richting Club Lilith te lopen. Ik snap dat dit een leuke extra is voor de experience en het verlengd de duur ook zeker, maar ik merkte dat het mij wel bezig hield. Zo had ik dit misschien vanuit de organisatie al wat meer verduidelijkt via de e-mail die gestuurd werd. Als deze praktische e-mail al meer in de stijl van het verhaal zat en al wat duidelijker maakte waarom ik juist naar die locatie werd geleid, dan zat ik waarschijnlijk gelijk al zonder vragen. Ik moet er wel bij vermelden dat beide heren in de schuur volledig in hun rol zaten. Ondanks mijn af en toe flauwe opmerkingen bleven ze met gemak overeind en wisten zij echt wel wat ze deden. Chapeau.
Aankomst
In de verte hoorde ik dat er een demonstratie aan de gang was. Een groepje schreeuwende figuren stonden bij de ingang van Club Lilith en probeerde mij te overtuigen om niet naar binnen te gaan. Eenmaal erdoorheen kwam ik bij de deur waar een vrij onvriendelijk en redelijk sjagrijnig persoon stond. Na het zien van de tickets mocht ik alsnog niet naar binnen. Het laten zien van de barcode viel niet in goede aard: ”Zie ik eruit als een scanner!”. Via de zijkant van het gebouw stond een wat behulpzamere vrouw die tegen een kleine betaling mij wel naar binnen liet gaan. Dat viel overigens niet bij iedereen goed, want blijkbaar zat er al iemand ontzettend lang te wachten om naar binnen te komen. Na al dat geschreeuw en de eerste echte scare achter het hek was ik eindelijk binnen.
Het tafereel dat zich voor de deuren van de club afspeelde vond ik erg leuk bedacht en uitgevoerd. Er was ruimte voor interactie en bij het laten zien van de tickets was het soms lichtelijk awkward. Al met al voelde alles en iedereen die buiten stonden niet te gespeeld aan. En dat vind ik zelf altijd wel belangrijk. Ik vond het stiekem wel jammer dat er deze keer weinig gebeurde op het grasveld aan de zijkant van het gebouw. Dit vond ik vorig jaar tijdens de Zombie Apocalypse namelijk een van de leukere plekken om te zijn. Het voelde nu een stuk simpeler aan allemaal.
In de club
In de club kwam ik uit bij de bar. Deze scene had eigenlijk weinig aankleding nodig omdat de ruimte al de juiste sfeer uitstraalde. Bij binnenkomst werd er net iemand naar de grond geslagen. Na een korte conversatie met de barman werd ik gewaarschuwd door de persoon die zojuist werd geslagen om zo snel mogelijk weg te komen. En zo geschiedde. In de volgende ruimte werd ik richting de toiletten gestuurd. Hier zat iemand in een bepaalde trance met wat leek op verdovende middelen te spelen. Plots vloog er een deur open in het toilet ernaast en werd ik naar het clubgedeelte geleid. Er heerste stilte en een groep van ongeveer 10 personen stonden verdeeld in deze ruimte compleet stil, kijkend naar de bezoekers die binnenwandelden. Dit moment vond ik misschien wel het beste stuk van de hele experience. De sfeer die hier werd neergezet en het gevoel wat mij dit gaf was best wel indrukwekkend te noemen. En het mooie is dat deze ruimte normaal gesproken een poppodium is waardoor er van nature al de sfeer van een club heerst.
Halverwege de ruimte werd de stilte onderbroken en kwam iedereen opeens in beweging. De club leefde en er werd mij aangedrongen om de aangeboden drankjes te drinken. Na een lichte twijfel en een geurtest van welgeteld 1 seconden durfde ik het wel aan. En nog één, en nog één! Ik schoof aan op de bank waar een slachtoffer al bloedend op de tafel lag. Er werd een keuze voorgelegd om bloed uit een fles of rechtstreeks uit de persoon te drinken. Er werd natuurlijk gekozen voor de laatste optie. De sfeer sloeg ineens om en al het personeel wat eerst best vriendelijk was, werd plots agressiever. Al schreeuwend en onder lichte druk moest ik de ruimte verlaten. Via een trap omhoog en na wat getouwtrek met leden van de club stond ik ineens buiten.
Laatste indruk
De binnenkomst van het clubgedeelte vond ik erg goed gedaan en ik merk gewoon dat iedereen geniet van hun rol. Het ontging mij echter wel even waarom de sfeer in de club ineens omsloeg en iedereen naar buiten moest. Daar had wat mij betreft best een korte intro aan vooraf mogen gaan. Eenmaal buiten besprong mij het gevoel wat ik bij eigenlijk alle edities wel heb gevoeld. Als bezoeker zit je best lekker in de beleving waarna je plots buitenstaat. En dit punt is dan ook gelijk het einde van de experience. Ik had hier graag een goede afsluiter willen hebben waarbij er in lijn met het verhaal duidelijk wordt gemaakt dat dit het was. Het voelt te abrupt nu waardoor ik toch met een lichte bittere nasmaak weer de auto instapte.
Conclusie
Ik heb altijd geleerd om dingen in perspectief te zien. En dat doe ik hier ook gewoon weer. Een ticket voor de Fright Factory koste €5,- wat natuurlijk een schijntje is. Voor deze prijs krijg je eigenlijk best wel wat leuks. Ik vond deze editie niet zo goed als die van vorig jaar tijdens de Zombie Apocalypse, maar ik heb mij er wel gewoon vermaakt. En wat ik ook wel opmerkelijk vond was dat er amper scares voorbijkwamen. Ik stoorde mij er verder niet aan, want later besefte ik het pas. De acteurs deden stuk voor stuk hun best en kwamen op sommige momenten best geloofwaardig over. Verhaaltechnisch zijn er volgens mij wel wat gaten waardoor ik toch met wat vraagtekens achterblijf. Al met al is het altijd leuk om de Fright Factory te bezoeken. Je weet nooit waar ze mee komen en ze beelden het op geheel eigen wijze uit. Hier en daar voelt het soms chaotisch aan maar op een vreemde manier heeft dat eigenlijk ook wel weer zijn charme. Iedereen doet dit vrijwillig maar je merkt gewoon goed dat de spelers er plezier in hebben. En dat moet ook, want alleen dan kan je het goed overbrengen.
Dus kom je uit de buurt en hou je wel van een beetje horror? De Fright Factory is best wel de moeite waard hoor. Zeker voor de symbolische vraagprijs. Kom je van ver? Dan zou je het misschien beter kunnen combineren met iets. Het is niet groots, maar wel leuk. Tot de volgende editie!
Het is mogelijk om een eigen geschreven artikel onder de aandacht te brengen hier op de website van Backseaters. Wil jij ook een artikel publiceren over jouw experience op Backseaters? Mail dan naar redactie@backseaters.nl en wie weet komt jouw artikel dan bij ons op de website te staan.
Meer experiences lezen? Klik dan hier.
Wist je dat Backseaters ook een eigen Discord server heeft? Praat hier lekker mee over alle nieuwtjes en ontwikkelingen en mis niets. Meld je hier aan.